painting, presentacion en meer..

Blogs schrijven begint voor mijn gevoel steeds moeilijker te worden, vaak weet ik niet eens meer wat ik allemaal gedaan heb en als ik het weet staat het vast al een keer in een verhaal. Dus het meest belangrijke wat ik gedaan heb is de studio geverfd met Layla. We hadden een witte pak gekregen zodat onze kleding niet vies zou worden, wat we niet wisten was dat het niet helemaal goed was dus gingen we ook maar met de verf spelen. De verf zat echt werkelijk overal, in mijn haar, op mijn gezicht en zelfs op mijn wimpers. Omdat we de hele dag bezig waren met verven, hadden we geen tijd meer om naar huis te gaan om ons om te kleden voor de Spaanse les. Met onze verf kleding omdat de pakken niet goed hadden geholpen hadden we zelfs verf op onze kont, omdat we het zo leuk vonden om te spelen. We zaten in een restaurantje wat te eten, terwijl 2 jongens op ons af komen en ons zo een servetje geven met hun nummers op er.. Blijkbaar vonden ze onze verf kleding nog best interessant.

Verder die week moesten we een presentatie in elkaar zetten over Nederland is het Spaans. Ik was dood nerveus, omdat de rest van de mensen er waren vloeiend Spaans spraken, eigenlijk was ons niveau nog te laag, maar omdat we allebei wel van een uitdaging houden gingen we die aan. Dus daar gingen we als 2 Nederlandse meisjes een Spaanse presentatie houden, ik heb een lerares nog nooit zo trots op ons gezien als Teresa. Zelfs de andere leraren vonden dat we het goed gedaan hadden, want we hoorden later “Holandesas! Muy Bien!” Ik begin te merken dat mijn Spaans veel beter gaat en dat ik wel een klein standaard gesprekje kan houden. Wanneer ik opstap ben durf ik meer Spaans te praten, de mensen verbeteren je wel als je het fout doet.

Ook Laura is hier geweest vanuit Barcelona, we hebben veel bij kunnen praten en ook over serieuze dingen. Ik denk dat we dat alle drie nodig hadden om weer even in de realiteit te komen,, ik wel in ieder geval. Het grappige is dat ze meteen alle verschillen op kon noemen dat Barcelona had en Madrid niet, en natuurlijk andersom. Ik denk het meest grappige is dat toen we door rood liepen, wat hier heel normaal is er natuurlijk politie aan kwam en ook nog stopte. Ik dacht echt van dit moeten wij weer hebben, het eerste wat de politie mannen zeiden waren Chicas, Chicas Chicas met een lach op hun gezicht. Dus ja wat zeg je als meisje dan maar Lo Sientooooo, wat het spijt me betekent. We hebben nog een tijdje met ze gepraat tot ze erachter kwamen dat we 18 en 19 waren en toen gingen ze snel weg, beetje jammer dat ze ons niet even naar het Centrum brachten, want door hun hadden we de laatste metro gemist en moesten we wachten op de bus.

Tja en verder ga ik donderdag al naar Nederland, het is raar om dat nu te beseffen omdat het ineens heel dicht bij is.. Gelukkig kom ik dan over 11 dagen weer terug in mijn geliefde Madrid. Ook al hou ik van Madrid en zou ik hier niet weg willen, ik leef nog steeds in een droom wereldje waarin ik geen verantwoording hoef af te leggen en dat ik even weg kan wanneer ik dat zou willen, en vooral de nieuwe mensen die ik heb leren kennen. Soms minder leuke mensen maar ook veel leuke mensen, die me steeds meer leren van het echte leven, door ook over hun cultuur te vertellen of zelfs soms woordjes, jammer genoeg kan ik het nooit onthouden helemaal als het iets in het Roemeens is. En omdat ik toch nog in deze wereld leef is het goed om even naar huis te gaan, naar mijn moeder en mijn zus. Want ondanks dat ik hier bijna alles heb wat ik wil mis ik hun natuurlijk wel, ik mis de lange gesprekken die ik nu alleen nog maar via skype kan voeren en mijn idiote katten waar ik altijd om moet lachen. Maar waar ik ook ter wereld zal zijn, ik weet dat ik altijd met hun zou kunnen skypen om mijn verhaal kwijt te kunnen.